Al een tijdje ben ik aan het trainen voor de halve marathon. Al jaren wil ik deze uitdaging voor mezelf aangaan, en tot twee keer toe heb ik last minute me moeten afmelden vanwege een blessure.
Dat hardlopen lekker is en gezond weten we allemaal. Een goed rondje hardlopen een paar keer per week is goed voor lichaam en geest. Trainen voor in mijn ogen zo’n idiote afstand is toch minder gezond voor mij. Mijn lijf geeft allerlei alarmsignalen af en piept en kraakt. De fysiotherapeut masseert en heeft na mijn laatste blessure een paar weken geleden een strikt schema opgesteld. Tegen alle adviezen in de week voor de marathon geen grote afstand te lopen, heb ik in overleg met hem toch 16 kilometer gelopen. De week ervoor protesteerde mijn knie dusdanig dat ik moest stoppen
Reflecterend kan ik vaststellen dat ik qua voorbereiding op tijd begonnen ben en zelfs rust heb ingebouwd, niet mijn sterkste kant. Hoewel, ik toch ook heb gespind en mijn sociale programma zeker niet heb aangepast. Wat minder interval training heb gelopen omdat ik dat gewoon minder prettig vind om zo met de klok te lopen
In mijn werk doe ik eigenlijk het zelfde. Ik bereid me voor, althans ik neem me voor om zaken goed voor te bereiden. Vaak komt er iets of iemand tussen en doe ik gewoon teveel. Ik neem teveel werk aan. Keuzes maken en Grenzen stellen blijven grote uitdagingen voor mij.
Uitdagingen zijn echter ook leuk. Mezelf stretchen, vaktechnisch uitdagen en ook in sport dus. Ik kijk uit naar deze uitdaging en in mijn hoofd ben ik me ook alweer aan het voorbereiden op de volgende sportieve uitdaging. First things first, op naar Rotterdam!